Ademen is hot dit jaar! Op meerdere vlakken kun je wel zeggen, het thema ademen komt regelmatig terug in de landelijke media (o.a. NRC op 5 maart, Trouw op 6 juni en de Volkskrant op 12 juni).
Ook deze periode, waarin veel mensen ervaren of lezen over de gevolgen van Covid-19, maakt dat we ons meer bewust zijn van de waarde en het functioneren van onze ademhaling en longen. We hebben kunnen ervaren hoe de luchtkwaliteit verbeterde en de natuur opknapte toen er tijdens de lockdown een periode minder werd autogereden, er minder vliegtuigen in de lucht waren en we met z’n allen meer thuisbleven.
En we kunnen ook niet heen om het nieuws vanuit de Verenigde Staten en de Black lives Matter beweging. De woorden van George Floyd “I can’t breathe” hebben een enorme impact gehad op de wereld.
Natuurlijk heeft me dit, als gekleurde coach en trainer, beziggehouden en laat ik nu net één van de mensen zijn die als trainer en coach ook ademwerk gebruikt voor persoonlijke ontwikkeling en heling.
“Ademen is leven” is een veel gehoorde term in ademcoach- en ademtherapeutenland. Daar valt niet over te twisten, omdat je de zuurstof die je inademt nu eenmaal nodig hebt om te overleven. Als je stopt met ademen zul je binnen niet al te lange tijd overlijden, dat is een feit. Wat ìk me nu afvraag is: “Wat is er aan de hand met de lucht en het leven als het op verschillende manieren onder onze aandacht wordt gebracht?” Is dit een stevige en niet te ontkennen wake-up call om ons te laten zien dat het echt niet goed gaat met de aarde en met de relatie tussen de mensen en de aarde? Is er werkelijk een virus als Covid-19 nodig, die er letterlijk voor zorgt dat we geen lucht krijgen, om ons wakker te schudden? En dan nog de beelden die we zien vanuit de Verenigde Staten waar een hele bevolkingsgroep geen lucht (lees ruimte) krijgt om te zijn wie ze zijn. Ik waag me misschien op glad ijs om paralellen te trekken en op zoek te gaan naar een gemene deler, maar dit is hoe ik het ervaar: een grote wake-up call!
En dan? Wat doe ik? Laat ik het hierbij, sluit ik m’n hart en keer ik me af omdat het teveel of te groot is? In mijn eentje kan ik het immers toch niet veranderen? Of ga ik iets doen, kom ik in actie? Sluit ik me aan bij een actiegroep en ga demonstreren, om op die manier iets met mijn gevoel van pijn en onmacht te doen, met de hoop iets te kunnen veranderen?
Een van mijn inspiratoren zei eens: “There is a gap between the ability to feel and the ability to heal” (er is een kloof tussen het vermogen om te voelen en het vermogen om te genezen) en dat is precies wat er hier, mijns inziens, aan de hand is. Het vermogen om het nare gevoel te ervaren wanneer ik zie wat er in de wereld gebeurt, zonder me hiervan weg te draaien versus de mogelijkheid er iets aan te kunnen veranderen.
En toch is dit waar het moet beginnen, voordat welke actie dan ook ondernomen kan worden. Het eerst werkelijk toelaten van de pijn en het ongemak dat het op plekken in de wereld niet conform is aan wat ik iedereen gun: een schone aarde en schone en voldoende lucht (lees ook ruimte). Ik zal eerst onder ogen moeten komen dat deze gebeurtenissen, deze situaties gevoelens van pijn, frustratie en onmacht bij me oproepen. Als ik dat doe kan ik mezelf compassievol en met bewustzijn tegemoet treden en pas dan voel ik ècht hoe groot het vuur is dat in me brandt dat iedereen genoeg (schone) lucht heeft en in vrijheid kan leven.
Hoe ervaar jij dit? Hoe reageer jij op gebeurtenissen in je omgeving en in de wereld die je raken?
Heleen